Warunki zabudowy dla farmy fotowoltaicznej. Problematyczna interpretacja WSA
Sprawę związaną z uzyskiwaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla naziemnej instalacji fotowoltaicznej o mocy 300 kW opisywałem w tekście pt. Decyzja o warunkach zabudowy dla farmy PV. Przykład z gminy Nakło nad Notecią. Obecnie sprawa jest na etapie złożonej skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, utrzymującego w mocy decyzję burmistrza oraz decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego – pisze Patryk Rakowski.
Postanowiłem kontynuować temat ze względu na ważność sprawy, szczególnie dla osób, które zajmują się uzyskiwaniem decyzji o WZ dla siebie czy też na zlecenie zewnętrznych inwestorów.
To, że uzasadnienie decyzji gminy oraz SKO było dalece odbiegające od wymogów, jakie powinny spełniać decyzje administracyjne, o tyle po wyroku WSA w Bydgoszczy spodziewałem się zdecydowanie więcej, szczególnie jeżeli chodzi o ustosunkowanie się do mojej skargi oraz dosyć obszernego jej uzasadnienia, co z resztą jest ich ustawowym obowiązkiem. Jednak tak jak decyzja SKO, tak również wyrok WSA wydaje się sporządzony po prostu „od niechcenia”.
Brak w nim jakiegokolwiek ustosunkowania się do argumentów zawartych we wniesionej skardze, dlaczego instalacji PV o mocy powyżej 40 kW, nie można traktować jako urządzeń infrastruktury technicznej. Co najważniejsze, a zarazem dziwne, również WSA nie powołał się na ustawę o OZE, jak również w żaden sposób nie ustosunkował się do stawianych zarzutów dotyczących pominięcia ustawy, jakże ważnej i istotnej dla omawianej sprawy.
Aby nie rozpisywać się zbytnio, skupię się na głównych zarzutach stawianych wyrokowi WSA w Bydgoszczy, które, mam szczerą nadzieję, przechylą szalę na korzyść prorozwojowej interpretacji przepisów prawa. Szczegółowo wykładnię przepisów prawa przeprowadziłem w ww. tekście, więc tym razem postaram się ograniczyć do zarzutów stawianych orzeczeniu WSA w Bydgoszczy.
W pierwszej kolejności rozważając zarzuty naruszenia przepisów postępowania, należy wskazać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy naruszył art. 141 § 4 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez brak wystarczającego ustosunkowania się i rozważenia w uzasadnieniu wydanego wyroku zarzutu dotyczącego naruszenia art. 2 pkt. 13 lit. a i art. 2 pkt. 22 ustawy o odnawialnych źródłach energii w zw. z art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 3 ust. 7 i 9 prawa energetycznego, z których to przepisów prawa przy zastosowaniu wykładni systemowej jednoznacznie można dowieść, że budowa przedmiotowej instalacji fotowoltaicznej należy do urządzeń infrastruktury technicznej.
Brak uwzględnienia powyższych przepisów doprowadził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy do niewłaściwych wniosków przy ustalaniu znaczenia pojęcia urządzenia infrastruktury technicznej w niniejszej sprawie, z uwagi na brak jego definicji w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Należy uznać, że uwzględniając wszystkie powołane wyżej przepisy przy zastosowaniu wykładni systemowej, Sąd powinien dojść do przekonania, że przedmiotowa inwestycja stanowi urządzenie infrastruktury technicznej.
Ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak wystarczającego ustosunkowania się i rozważenia w uzasadnieniu wydanego wyroku zarzutu skarżącego dotyczącego naruszenia przepisów art. 10 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej w zw. z pkt. 41 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE.
Zgodnie z pkt. 41 w/w dyrektywy zostało wykazane, że brak przejrzystych przepisów i koordynacji między poszczególnymi organami wydającymi zezwolenia utrudnia wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych. Z tej przyczyny specyficzna struktura sektora energii odnawialnej powinna zostać wzięta pod uwagę przez organy krajowe, regionalne i lokalne przy dokonywaniu przeglądu procedur administracyjnych stosowanych przy wydawaniu zezwoleń na budowę i eksploatację obiektów i związanych sieci infrastruktury przesyłu i dystrybucji dla wytwarzania energii elektrycznej, ogrzewania i chłodzenia lub paliw transportowych z odnawialnych źródeł energii.
Administracyjne procedury wydawania zezwolenia powinny zostać usprawnione i powinny w przejrzysty sposób określać terminy dla instalacji wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych. Zasady i wytyczne dotyczące planowania powinny zostać dostosowane w celu uwzględnienia oszczędnych i przyjaznych dla środowiska urządzeń grzewczych, chłodzących i elektrycznych, wykorzystujących odnawialne źródła energii.
Z uwagi na zobowiązania międzynarodowe Rzeczpospolitej Polskiej, w szczególności dotyczących osiągnięcia określonych standardów w zakresie stosowania energii odnawialnej, przepisy prawa, w tym ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy stosować z zachowaniem prounijnej wykładni prawa. Zakłada ona m.in. prowadzenie działań zmierzających do ogólnie pojmowanej ochrony środowiska.
Przedmiotowa inwestycja powinna być potraktowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy jako obiekt służący ochronie środowiska. Dyrektywa wymaga uznania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej, między innymi w toku postępowań administracyjnych dotyczących udzielania zgody na lokalizację instalacji odnawialnego źródła energii, że inwestycje te służą ochronie środowiska, a przy stosowaniu prawa administracyjnego i w procedurze udzielania stosownych zezwoleń należy przyjąć, iż z samej swojej istoty, inwestycja w produkcję energii ze źródeł odnawialnych ma korzystny wpływ na realizację celów związanych z ochroną środowiska i zmianami klimatycznymi, zwłaszcza w porównaniu z instalacjami wytwarzającymi energię ze źródeł nieodnawialnych.
Patryk Rakowski
Druga część artykułu pt. Warunki zabudowy dla farmy fotowoltaicznej. Problematyczna interpretacja WSA ukaże się na portalu Gramwzielone.pl za tydzień.
